I DON'T KNOW HOW I LUV HER

စိတ္လက္ၾကည္သာရွိတုန္း
ငါ႔ကုိယ္ငါ ျပန္ေတြးၾကည္႔လိုက္တယ္...
ငါဟာ... .. .
စစ္ၿပီးစ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးတစ္ခုမ်ားလား... ... ..

ဒါ... ... ..
ငါ႔ ကမာၻဦးေပါ႔ ... .. .
အာဒံဟာ သူ႔နံရိုးကုိ ထုတ္ေပးခဲ႔တယ္၊
ဧဒင္ဥယ်ာဥ္က ေပၚမလားဘူး၊
နတ္ဆိုးရဲ႕ ေျမြေတြပဲ လံုးေထြးတက္လာခဲ႔တယ္...၊
ဘယ္အပင္ကမွ ပန္းသီးမသီးဘူး..၊
မီးကုိပဲ စတင္ေတြ႔ ရွိခဲ႔တယ္... ..။

ေကာ္ဖီက ေအးစက္ျပစ္ခဲသြားခဲ႔ၿပီ...၊
ညဥ္႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီ..၊
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလြန္ေလးမွာ...
ရွိစုမဲ႔စုေလးေတြ အကုန္လြတ္က်ခဲ႔တယ္... ..။

ေမွ်ာ္သူမရွိတဲ႔ လမ္းေလးအတိုင္း..
ေလွ်ာက္ျပန္လာေတာ႔
ေဆာင္းဟာ ႏႈိးလို႔မရေသးဘူး... ..။

ငါဟာ အလင္းလုိခ်င္သူပါ
အေမွာင္ထဲမွာ
ဒီေလာက္အၾကာႀကီး ရပ္ေနဖို႔မေကာင္းဘူး။

ငါ႔နာမည္ေလးေရ... ... ..
သံသရာ အဆက္ဆက္ နာဖ်ားရစ္ခဲ႔ရဦးမွာေပါ႔ကြယ္..
ဒဏ္ရာေတြဟာ သိပ္ခမ္းနားလွပတဲ႕ အခါ
အမွတ္တရ ဆန္သြားတတ္တယ္ မဟုတ္လား...
နင္ကေလးရဲ႕ စိတ္ကုိ ငါတကယ္နားလည္ႏိုင္ဖို႔
အမႈိက္ကစၿပီး မီးေလာင္ရေတာ႔မွာပဲ... ... ..။

အဆံုးေတာ႔ ... ... ... .. .
တိမ္စုိင္ေတြလို ေမ်ာလြင့္ရတာပဲ..
အခုခ်ိန္ထိ...
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္ ထဲက
မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူး.... .... ။

တိုင္တည္ထားတဲ႔ အတုိင္း...
ငါ႔သီခ်င္းကုိလည္း မရပ္ႏိုင္ဘူး.....။ ။